Yıkılmadım inadına, ayaktayım usta.

Biliyorum, bunu bekleyen o kadar kişi var ki…

Umutsuzluğa düştüğüm her an, 

Akbabalar misali gökyüzünü karartan, 

Elinden gelse bir kaşık suda boğacak

Ne dost görünümlü çakallar gezer etrafımda.

Biliyorum be ustam,

O tatlı gülüşlerin ruhuna sinmiş 

Ne şeytani niyetler yatar, biliyorum.

Görmediğim namertlik kalmadı  

Ama inadına ayaktayım ustam.

İti köpeği sevindirecek halimiz yok ya,

Yıkılmadım, her şeye rağmen ayaktayım.

Gitmemi bekleyenlere inat, 

Ben yine buradayım, 

Dimdik ayaktayım ustam. 

—

Yıkılmadım ustam, ayaktayım. 

Yüreğimin yangınlarına aldırmıyorum. 

Çevirdiğim sayfaları tek tek yakmaktayım.

Arkamdan neler neler dediler, 

Aldığı yaralarla yaşamaz o, bitti dediler. 

Sardım usta, ne kadar zor oldu ise de 

Sardım kanayan yaralarımı. 

Kimseye minnet etmedim, 

Ayakta kalmasını bildim. 

Sevindirmedim namertleri, 

Ben her yarama bir isim verdim ustam.

Ne şiirler, ne sözler yazdım 

Ve son noktayı da ben koydum. 

Kimsenin beklemediği bir anda, 

Kalktım, doğruldum, dimdik ayaktayım usta.

Yıkılmadım inadına, yıkılmadım usta.

—-

Çok zor zamanlardan geçtim ben usta,

Yalnızlığın her şeklini yaşadım,

İhanetin o çirkin yüzünü çok gördüm, 

Sevdiklerimi birçok kez yüreğime gömdüm.

Sus ettim içimde kalanlara, 

Hayallerimi yolcu ettim çok uzaklara. 

Vazgeçtim belki mutluluktan, 

Belki kimse de kalmadı yanımda ama

Sevindirmedim düşmanlarımı.

Onca olumsuzluğa inat,

Peşimi bırakmayan, 

Yakamdan düşmeyen,

Şu kötü kadere inat 

Yıkılmadım usta.

Yıkılmadım ben…

Yaman Karaca