Umut mu Kaldı
Mutsuzlukla geçti ömrümüz.
Hayallerimiz hep başkalarının yolundan gitti.
Gönül verdiklerimiz öldürmekten beter etti.
Umuttur yaşamak diyorsun ya sen,
İnanacak umut mu kaldı?
Bu hayatta bizim gibi insanların
Kurduğu ne varsa yıkılmaya mahkum…
Sevgilerimiz bitmeye,
Hayallerimiz içimizde kalmaya mahkum…
Gözlerimiz hiç kurumaz bizim,
Her gün damla damla
Yüreğimiz kanamaya mahkum…
Unuttuk mutluluğun her türlüsünü biz,
Sarılacak bir ümit mi kaldı?
Yolla çıktığımız her insandan bir darbe yedik.
Biz düşmanlardan beklerken
Silleyi hep sevdiklerimizden yedik.
Yine de ses etmedik, görmezden geldik,
İçimize attık her şeyi, sessiz kaldık.
Sen güven diyorsun ya,
Güvenecek bir dost mu kaldı?
Biz bu hayatı çok fazla ciddiye aldık.
Uzak durulacak insanlara önem,
Kendine sahip çıkamayana yüreğimizi verdik.
Yalanlara inandık,
Beş para etmez insanlara kandık.
En büyük kötülüğü biz kendimize ettik.
Ömrümüzü harcadık,
Verecek bir günümüz mü kaldı?
Sen kalk doğrul diyorsun,
Dünyadan bir muradımız mı kaldı?
Sen kalk dua et diyorsun,
Şu bedenimize yaşattıklarımızdan ötürü
Yaradan’a bakacak yüzümüz mü kaldı?
Yaman Karaca
