Ayıp Değil
Biliyorum anlatamıyorsun bazı şeyleri,
Sadece taşımakla yetiniyorsun.
Sonra zamana bırakıyorsun
Belki geçer ümidi ile ama geçmiyor.
Ne kadar unutmaya çalışsan da
Yürek acısı bu, dinmek bilmiyor.
Bazen bir rüzgarın kokusunda buluyor,
Bazen de yanık bir türküde vuruyor,
Hiç ummadığın bir anda kor gibi yakıyor.
Saklamaya çalışırsın herkesten,
Gözlerinin dalışı seni ele veriyor…
Boş ver, bırak çok görsünler,
Unutamamak ayıp değil ki…
Bırakıp gidenin ayıbıdır bu…
Biliyorum, böyle yaşaması zor oluyor.
İnsan hep kendi içine kapanıyor,
Çareyi yalnız yaşamakta buluyor.
Gecesi, gündüzü ile yer değişiyor.
Yakınlar, uzak; uzaklar, yakınlaşıyor.
Ama ne giden unutuluyor
Ne de yeri dolduruluyor.
Susmakla yetinemiyor insan
Çünkü içinde fırtınalar kopuyor.
Dost uzaklaşıyor, düşman gülüyor
Ama kimse seni anlamıyor.
Boş ver, anlamasınlar, özlemek ayıp değil ki…
Terk edenin ayıbıdır bu…
Ömür dediğin hüzünle geçmiyor.
İnsanın karakteri hatalarından güçleniyor.
İbret alman için geçmişine bakman yeterli.
Hayat bir elvedaya sığmıyor.
Ne ölenle ölünüyor
Ne gidenle yaşanılıyor.
Varsın bilmesinler sitemlerini,
Sevmek ayıp değil ki…
Kıymetini bilmeyenin ayıbıdır bu…
Yaman Karaca
