Sensiz de yaşanılıyormuş
Sensiz yaşamak da varmış demek ki…
İnsanın başka çaresi kalmayınca
Nelerden vazgeçebilirmiş, görüyorum.
Canımı yakan o yokluğunu kabullenmek,
O kadar da zor değilmiş aslında.
Ben seni öyle büyütmüşüm ki gözümde,
Öyle anlatmış, kabullendirmişim ki yüreğime,
Bir gün çekip gidebileceğin yoktu aklımda.
—
Ben senli hayallerin uykusunda gezdim,
Sense ayrılığın kollarında.
Bir heves, bir rüyanın izinde dolaştık durduk.
Olur olmaz bir zamanda yalanların ortasında,
Birbirimizi kandırdık durduk öyle.
Her şey bir rüya gibiydi işte,
Uyandık, gerçeklerle yüzleştik.
—
Beni öldürür sandığım bu ayrılık,
Daha da güçlü yapıyor şimdilerde.
Bir kez daha anlıyorum aşk diye bir şey yokmuş.
Dünya acı gerçeklerden ibaretmiş.
İnsan en çok sarıldığı yerden kanarmış,
Sevgi denilen bir ateşmiş, içinde yanan aşıkmış.
O ateşi harlayan da sevdiğin oluyormuş.
Anladım ki insan yandıkça anlıyormuş.
—
Zamana bıraktığım her şeyden umudu kestim,
Sana körü körüne bağlanan kalbime resti çektim,
Senden kalan her şeye bir silgi, adına çizgi çektim,
İçinde olduğun hayallere de yol verdim.
Ben seni gözümde çok büyütmüşüm,
İnsan her şeyi unutuyormuş,
Sensiz de yaşanılıyormuş…
Yaman Karaca
