Şiirin Fon Müziği
Ölümden Ne Diye Korkayım
Bana ölümden korkmuyor musun diyorlar…
Neden korkayım ki?
Ben bu dünyada cehennemi bile yaşamışım.
En sevdiğimi azrailim olarak görmüş,
Kollarında her gün can vermişim.
Eğer ruhun bedenden gitmesi ise ölüm,
En sevdiklerim beni benden edeli çok oldu.
Şöyle bi’ düşünsene;
İnandığım, sırtımdan vurmuş,
Güvendiğim, yarı yolda bırakmış,
Sevdiğim, hayatımı kasıp kavurmuş, küle çevirmiş…
Yani, demem o ki…
Ben zaten bu dünyada ölümün her türlüsünü yaşamışım,
Ölümden daha ne diye korkayım ki?
Ölümden neden korkmuyorsun diyorlar…
Bu dünyadan ne kadar çok çektiğimi,
Kurduğum hayallerin nasıl birer birer parçalandığını,
En güvendiğim kapılardan nasıl ümitsizce döndüğümü,
Her gün aldığım yaraları bilmiyorlar…
İçimde sakladığım, asla gün yüzü görmeyecek kırgınlıklarım,
Yarı yolda dönüp beni satan, en yakın bildiklerim,
Şu kısacık ömür zamanına harcadığım yıllarım,
Geriye asla gelmeyecek yaşama sevincim,
Her gün zaten ölmek değil mi?
Geriye her baktığında
hayatında hüzünden başka bir şey görmemek,
Umut ve hayal yıkıntıları arasında kaybolup gitmek,
İliklerine, ciğerlerine kadar umutlarını kaybetmek,
Zaten her gün ölmek değil mi?
O zaman ben neden ölümden korkayım ki?
Ben zaten yaşarken sırtından, kalbinden
Yüzlerce yara almış biriyim.
İhanetin her türlüsünü görmüş,
Karanlığın her odasında yaşamış biriyim.
Ölüm her şeyi bırakıp gitmekse
Ben zaten hiçbir şeyin sahibi olamadım.
Yalnızlık da bana hiç yabancı değil zaten,
O halde ölümden ne diye korkayım ki?
Yaman Karaca
