Şiirin Fon Müziği
Neden Kaybettim Biliyor musun
Neden kaybettim, biliyor musun?
En çok kendimi kandırmışım da ondan,
En büyük yalanları kendime anlatmışım.
Kaybettim çünkü bana yapılan şeyleri,
Kimseye reva görüp yaşatmadım.
Kaybettim çünkü herkeste iyilik aradım,
Kimseden şüphe edip sorgulamadım.
Hani o öve öve anlatıp bitiremediğim
Dostlarım, arkadaşlarım vardı ya,
Hani ben kavgalarımda yalnız kalmam derdim…
Düşersem nasılsa kalkarım güvencesi olan,
Önemli kıldığım arkadaşlarım vardı…
Sırtımı yasladığım dağlar onlar diye
Kendimi öyle bir kandırmışım ki ben…
Nereden, nasıl bilebilirdim ki böyle olacağını?
Arkamı dönüp geriye her baktığım zaman
O kadar dik ve onurlu duruyordu ki herkes,
O kadar güvenli ve o kadar gerçekçiydi ki her şey…
Hayat meğer onlar için sobe oyunu gibiymiş,
Her şey sırtımı döndüğüm an oluyormuş meğer.
Etrafımdaki insanların bu omurgasız duruşunu
Gördükçe anladım kaybettiklerimi tek tek…
Kaybettim çünkü göremedim.
Kaybettim çünkü sezdiğim halde konduramadım.
Kaybettim çünkü kendimden başka
Kimseye kıyamadım…
Ben asla yenilmem, kaybetmem derdim.
Çünkü güvendiğim dağlar vardı benim.
Oysa beni yıkan onlarmış aslında.
Ben bunu ne yazık ki çok geç anladım.
İşte, tam da bu yüzden kaybettim…
Ne dost dediklerimi anlayabilmişim
Ne de her şeyin bu kadar acımasız olduğunu…
Ben bu kadar güvendiğim için kaybettim.
Dikkatsiz, sorgusuz sualsiz attığım her adımın
Aslında benden neler alıp götürdüğünü
Göremediğim için kaybettim ben.
Çok kaybettim çünkü çok güvendim.
Hep kaybettim çünkü hep inandım.
Çok yıkıldım çünkü çok umutlandım.
Günler geçtikçe yalnızlaştım bir köşede,
Kavgalarımda bir başıma kalmaya da
Arkamda olanları karşımda görmeye de alıştım.
Hani o korkusuzca yürüdüğüm yollar vardı ya,
Onların da sonunun gelmemesine alıştım.
Kolaylıkla aşarım dediğim dağların
Her yamacında damla damla kanadı umutlarım.
Herkesi dost görüp öyle kabul etmenin
Cezasını ödeye ödeye yedirdim gerçekleri kendime.
Benim aslında ilk kaybettiğim şey,
İnsanlara olan güvenim, onlara olan
inancım, muhabbetim oldu bu hayatta.
Kaybettim çünkü gereğinden fazla güvendim.
Kaybettim çünkü çok fazla inandım.
Neden kaybettim, biliyor musun?
Kaybettim çünkü gerçeği, sahteyi ayırt edemedim.
Kaybettim çünkü doğruyu, yanlışı bilemedim.
Kaybettim çünkü iyiyi, kötüyü fark edemedim.
Düşün ki yüreğime aldığım insan bile yalan çıktı.
Ben sevmeyi, sevilmeyi öyle bembeyaz zannettim.
Seven sevdiğine ne olursa olsun, kıyamaz bildim.
Ne yazık ki sevginin de renkleri farklıymış,
Oysa kalplerin içi simsiyahmış.
O kıyamamlar, buzdağının sadece görünen kısmıymış.
Umutlarımı, hayallerimi, menfaat duvarına çarpa çarpa
Öğrendim ben sevmenin ne olduğunu…
Ben neden yalnız kaldım, biliyor musun?
İnsanlara geçmişimi verdim, doymadılar.
Yarınlarımdan vazgeçtim, bıraktım, yetinmediler.
En sonunda umutlarımı, hayallerimi verdim,
Onları da ezip geçtiler, anlayamadılar.
Yalnızım çünkü verecek bir şeyim kalmadı.
Yalnızım çünkü mücadele edecek gücüm kalmadı.
Yalnızım çünkü inanacak kimsem kalmadı.
Ben en çok neden kaybettim, biliyor musun?
Çünkü kimsenin içinde kötülük aramadım.
Aldandım, inandım…
Peki, hep ben mi kaybettim?
Yaman Karaca
