Hayatın Gerçekleri
Zor zamanlardan geçiyorum bu aralar.
Sanki hayatım acı tüneline uğramış gibi,
İlerledikçe karanlık, ilerledikçe canım yanıyor.
Sanki biteceği, sanki sonunun geleceği yok gibi.
Adım attıkça yüreğim ürperiyor, canım yanıyor.
Yürüdükçe yalnızlaştığımın farkına varıyorum.
Hayallerimin yıkıldığına, umutlarımın kaybolduğuna,
İnandıklarımın uçup gittiğine şahitlik ediyorum.
Sonra sevdiklerim geliyor gözümün önüne bir bir,
Tıpkı hayatıma geldikleri gibi umutlandırıp
Çekip gidiyorlar en zor zamanımda yine
Ve ben bir kez daha yalnızlığımın farkına varıyorum.
Kötü günler yaşıyorum bu aralar.
Bir fırtınanın ortasında kalmış gibiyim sanki,
Bir taraftan azgın dalgalarla boğuşuyorum,
Bir taraftan yüreğime laf anlatmaya çalışıyorum.
Hayata küsmüş, insanlara dargınım zaten.
O kadar yolumu ve kendimi kaybetmişim ki
O kadar kendime acı şeyler yaşatmışım ki
Artık sonumun nerede ve nasıl
Olacağını bile kestiremiyorum.
Artık içi boş bir beden gibi yaşıyorum bu aralar…
Hayata karşı çok yorgunum bu aralar.
Ellerimle kurduğum bütün yarınlarım yıkılmış,
Hayallerim uçmuş gitmiş, kaybolmuş,
Mücadeleden yılgın, yaşamaktan bıkmış gibiyim.
Sırtımı yasladığım o kadar duvar,
Güvendiğim o kadar dağlar devrildi ki içimde…
Kime, neye güveneceğimi kestiremiyorum artık.
Umutlarım vardı, avuçlarımdan kaydı.
Bir sevdiğim vardı, yarı yolda bıraktı.
Düşlerim vardı, kader elimden aldı.
Bir adım vardı, ona da dostlarım kıydı.
Yerinden yüreği sökülmüş gibi yaşıyorum bu aralar…
Çok acı bir hayat yaşıyorum bu aralar.
Yanımdan asla gitmez dediklerimin gidişine,
Sözlerin yutuluşuna, yeminlerin unutuluşuna,
Gönlümdeki dağların devrilişine,
Bana hiçbir zaman kıyamaz dediklerimin
Bir güzel kıyışına şahitlik ediyorum yine.
Ve bir kez daha hayat
Bana şunu anlatmaya çalışıyor,
Bu dünyada seni hep sevdiklerin,
En çok değer verdiklerin acımadan yıkıyor…
Yaman Karaca
