Bazen Yoruluyor İnsan
Bazen öyle bir umutsuzluğa düşüyor ki insan,
Eline dünyaları versen umurunda olmaz.
Çünkü kırgındır hayata karşı,
Kırgındır insanlara, etrafında olanlara,
Kırgındır yaşamak zorunda kaldıklarına.
Elinden bir şey gelmemesine kırgındır,
Boşa giden çabalarından,
Hayallerinin sürekli yıkılmasından,
Hep yanlış anlaşılmaktan yorgundur insan.
Bazen de susar insan,
Hani dile gelse dertler, dayanmaz yürekler…
Öyle bir gün gelir ki
Dostun bir tebessümü yeter aslında
Ama bunu bile çok görürler cana.
O yüzden susar, sadece susar bazen insan…
Uzun uzun anlatmaya kalksa
Anlayanı olmaz zaten.
Bu yüzden umutsuzluğa
Çaresizce sarılır bazen insan…
Bu yüzden yalnızlığa
Umutsuzca gömülür gider insan…
Bazen de uzaklaşır insan,
Sığındığı limanlardan çok uzaklara
Öyle bir dalıp gidiyor ki
Uçsuz bucaksız bu dünyanın ortasında
Kocaman bir mutsuzlukla
Tek başına kalıyor insan.
Canından bıkmışçasına, ölürcesine
Arkasına bakmadan gitmek istiyor bazen insan.
Uzun uzun anlatmak değil,
Sessizce uzaklaşmak,
Hem de her şeyden, herkesten…
Kendi taşıdığı candan bile
Sıyrılıp gitmek istiyor bazen insan.
Yaman Karaca
