Azıcık Sessizlik Diyorum
Uzun zaman oldu şöyle
yüksek sesle gülmediğim.
Gözyaşlarımı tebessümlere
gizlediğim çok oldu.
Soranlara çok şükür, iyi diyorum.
Oysa kan ağlıyorum.
Ayakta durmaya çalışıyorum…
En ağırı da bu zaten,
Olduğun gibi görünemiyorsun işte,
Mutsuz ede ede
mutluyum dedirtiyorlar insana.
Sanki ben seçmişim gibi
Her şeyi yaşatıyorlar cana.
Şöyle bir bardak çayın tadına
heyecanla bakmayı özledim, sevdiğimin
gözlerine mesela…
Ya da bir yeşile uzanıp
Mavilerde kaybolmayı,
Sessizce geri gelip
Bedenimde huzur bulmayı…
Çok şey istemiyorum,
Azıcık susun diyorum…
Azıcık öte durun diyorum…
Uzun zaman oldu şöyle
içim huzurla dolmayalı…
Hüzünlerimi sevinç maskelerinin
arkasına saklayalı çok oldu…
Sokakta insanlara
mutluluk izlenimi verip
Yalnızlığıma içten içe yandığımı
kimselere diyemiyorum.
Gülüyorum oysa dertlerle boğuşuyorum
Sanki kurtuluşum varmış gibi
mücadele ediyor,
Yaşamla ölüm arasında gidip geliyorum.
Şöyle bir dostun elini omzuma atıp
Yalandan da olsa
Üzülme geçer elbet demesini,
Bana derman olmaya çalışmasını
özledim mesela.
Ya da sessizce başımı yastığa koyup
Huzurla uyumayı…
Çok şey istemiyorum aslında,
Azıcık susun diyorum…
Azıcık öte durun diyorum…
Yaman Karaca
